بودن یا نبودن

در قاب کوچک پنجره ی  دل

برای از تو نوشتن

چه سخت دشوار است.

شرح حالی کوتاه از مجموعه اشعار فروغ فرخزاد+ یک قطعه شعر

شرح حالی کوتاه از مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

هشت دی ماه 1313 فروغ فرخزاد در تهران زاده شد و در سن 32 سالگی بر اثر تصادف اتومبیل بدرود حیات گفت.وی پنج دفتر شعری منتشر کرد که با مجموعه های اسیر، دیوار و عصیان در قالب نیمایی کار خود را اغاز کرد. فروغ با انتشار مجموعه تولدی دیگر تحسین گسترده ای را برانگیخت سپس مجموعه ایمان بیاوریم به اغاز فصل سرد را منتشر کرد تا شاعری خود را بر همگان اثبات کند . نمونه های برجسته ی شعر نو در آثار فروغ فرخزاد و شاملو موج می زند.

بفرمایید ادامه مطلب

ادامه نوشته

شعر نو/میعاد/آیدا در آینه/احمد شاملو

میعاد          

در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.          
           
آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده         
روشنی و شراب را         
آسمانِ بلند و کمانِ گشاده‌ی پُل         
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده         
و راهِ آخرین را         
در پرده‌یی که می‌زنی مکرر کن.         
          
□         
          
در فراسوی مرزهای تنم         
تو را دوست می‌دارم.         
          
در آن دوردستِ بعید         
که رسالتِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد         
و شعله و شورِ تپش‌ها و خواهش‌ها         
                                           به‌تمامی         
فرومی‌نشیند         
و هر معنا قالبِ لفظ را وامی‌گذارد         
چنان چون روحی         
                    که جسد را در پایانِ سفر،         
تا به هجومِ کرکس‌هایِ پایان‌اش وانهد...         
          
□         
          
در فراسوهای عشق         
تو را دوست می‌دارم،         
در فراسوهای پرده و رنگ.         
          
در فراسوهای پیکرهایِمان         
با من وعده‌ی دیداری بده.         
          
اردیبهشتِ ۱۳۴۳         
شیرگاه         
 

دو مرداد سالروز درگذشت احمد شاملو

دو مرداد سالروز درگذشت احمد شاملو

خوابِ وجين‌گر         
خواب چون درفکند از پایم         
خسته می‌خوابم از آغازِ غروب         
لیک آن هرزه علف‌ها که به دست         
ریشه‌کن می‌کنم از مزرعه، روز،         
می‌کَنَم‌ْشان شب در خواب، هنوز...         

سرچشمه/هوای تازه/احمد شاملو

سرچشمه
در تاریکی چشمانت را جُستم          
در تاریکی چشم‌هایت را یافتم          
و شبم پُرستاره شد.          
           
□         
          
تو را صدا کردم         
در تاریک‌ترینِ شب‌ها دلم صدایت کرد         
و تو با طنینِ صدایم به سویِ من آمدی.         
با دست‌هایت برایِ دست‌هایم آواز خواندی         
برای چشم‌هایم با چشم‌هایت         
برای لب‌هایم با لب‌هایت         
با تنت برای تنم آواز خواندی.         
          
من با چشم‌ها و لب‌هایت         
                               اُنس گرفتم         
با تنت انس گرفتم،         
چیزی در من فروکش کرد         
چیزی در من شکفت         
من دوباره در گهواره‌ی کودکیِ خویش به خواب رفتم         
و لبخندِ آن زمانی‌ام را         
                          بازیافتم.         
          
□         
          
در من شک لانه کرده بود.         
          
دست‌های تو چون چشمه‌یی به سوی من جاری شد         
و من تازه شدم من یقین کردم         
یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم         
و در گهواره‌ی سال‌های نخستین به خواب رفتم؛         
در دامانت که گهواره‌ی رؤیاهایم بود.         
          
و لبخندِ آن زمانی، به لب‌هایم برگشت.         
          
با تنت برای تن‌ام لالا گفتی.         
چشم‌های تو با من بود         
و من چشم‌هایم را بستم         
چرا که دست‌های تو اطمینان‌بخش بود         
          
□         
          
بدی، تاریکی‌ست         
شب‌ها جنایت‌کارند         
ای دلاویزِ من ای یقین! من با بدی قهرم         
و تو را به‌سانِ روزی بزرگ آواز می‌خوانم.         
          
□         
          
صدایت می‌زنم گوش بده قلبم صدایت می‌زند.         
شب گِرداگِردَم حصار کشیده است         
و من به تو نگاه می‌کنم،         
از پنجره‌های دلم به ستاره‌هایت نگاه می‌کنم         
چرا که هر ستاره آفتابی‌ست         
من آفتاب را باور دارم         
من دریا را باور دارم         
و چشم‌های تو سرچشمه‌ی دریاهاست         
انسان سرچشمه‌ی دریاهاست.         
          
۱۳۳۴         
 

شعر، رهایی‌ست/مرثیه های خاک/احمد شاملو

شعر، رهایی‌ست
        
شعر         
رهایی‌ست         
نجات است و آزادی.         
          
تردیدی‌ست         
             که سرانجام         
                            به یقین می‌گراید         
و گلوله‌یی         
            که به انجامِ کار         
شلیک         
می‌شود.         
آهی به رضای خاطر است         
از سرِ آسودگی.         
          
و قاطعیتِ چارپایه است         
به هنگامی که سرانجام         
از زیرِ پا         
        به کنار افتد         
تا بارِ جسم         
زیرِ فشارِ تمامیِ حجمِ خویش         
درهم شکند،         
اگر آزادیِ جان را         
                    این         
                       راهِ آخرین است.         
          
□         
          
مرا پرنده‌یی بدین دیار هدایت نکرده بود:         
من خود از این تیره خاک         
                             رُسته بودم         
چون پونه‌ی خودرویی         
که بی‌دخالتِ جالیزبان         
                          از رطوبتِ جوباره‌یی.         
          
این‌چنین است که کسان         
مرا از آنگونه می‌نگرند         
که نان از دست‌رنجِ ایشان می‌خورم         
و آنچه به گندِ نفسِ خویش آلوده می‌کنم         
هوای کلبه‌ی ایشان است؛         
          
حال آنکه         
          چون ایشان بدین دیار فراز آمدند         
آن         
  که چهره و دروازه بر ایشان گشود         
من بودم!         
          
۱۳۴۸         

ادبی/شعر نو/اشعار رضا کاظمی

مادر بزرگ!
حنایت رنگ ندارد دیگر.
او که آخرِ قصه قرار بود بیاید
اول قصه رفت!

( رضا کاظمی )

***************

تنهایی،
شاخه‌ی درختی‌ست پشتِ پنجره‌اَم
گاهی لباسِ برگ می‌پوشد
گاهی لباسِ برف
اما، همیشه هست!

************

بوی دلتنگی می دهم!
حتا بهار هم
پیله ی تنهایی م را
به روی پروانه هایش نمی گشاید

*************

پاییز
زنی‌ست زیبا،
با موهای بلند و روبان‌های رنگی
و مردی‌ست تنها،
عابرِ همیشه‌ی خیابانی که
زن از آن گذشته، رفته باشد.

***********

كاش پله‌ برقي‌هاي فرودگاه را برعكس سوار مي‌شدي
به خانه برمي‌گشتيم
در خيابان عاشق مي‌شديم
بعد نوجوان، كودك، نوزاد مي‌شديم
و بعد ...
كاش اصلن به‌دنيا نمي‌آمديم.

**************

زیرِ پنجره‌ی اتاقَ‌م
«مرا ببوس» را می‌خواند
آوازخوانِ کوچه‌های شب.
می‌بوسمَ‌ت
و طرحِ لب‌هایم می‌ماند
روی غبارِ سردِ شیشه!

رضا کاظمی

تنها تر از یک برگ /فروغ فرخزاد

تنها تر از یک برگ
با بار شادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پاییزی

شعر فارسی/شعر نو نیمایی/مجموعه مرگ رنگ/شعر با مرغ پنهان/سهراب سپهری

با مرغ پنهان   

     

حرف ها دارم          
با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم          
و زمان را با صدایت می گشایی !          
چه ترا دردی است          
کز نهان خلوت خود می زنی آوا          
و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟          
در کجا هستی نهان ای مرغ !          
زیر تور سبزه های تر          
یا درون شاخه های شوق ؟          
می پری از روی چشم سبز یک مرداب          
یا که می شویی کنار چشمه ادارک بال و پر ؟          
هر کجا هستی ، بگو با من .          
روی جاده نقش پایی نیست از دشمن.          
آفتابی شو!          
رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر.          
مار برق از لانه اش بیرون نمی آید.          
و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا.          
روز خاموش است، آرام است.          
از چه دیگر می کنی پروا؟          

مجموعه اشعار/احمد شاملو/باغ آیینه

خوابِ وجين‌گر

  

خواب چون درفکند از پایم          
خسته می‌خوابم از آغازِ غروب          
لیک آن هرزه علف‌ها که به دست          
ریشه‌کن می‌کنم از مزرعه، روز،          
می‌کَنَم‌ْشان شب در خواب، هنوز...          
۱۳۳۸ (؟)          

مجموعه اشعار/احمد شاملو/باغ آیینه

بهاریه فریدون مشیری: گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگ‌های سبز بید

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می‌رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه‌ها و دشت‌ها

خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها

خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز

خوش به حال دختر میخک که می‌خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه رنگین نمی‌‌پوشی به کام

باده رنگین نمی‌بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می‌‌باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

شعر نو زیبای احمد شاملو

..وقتی که گِرداگِردِ تو را مردگانی زیبا فراگرفته‌اند
یا محتضرانی آشنا که تو را بدیشان بسته‌اند
با زنجیرهای رسمیِ شناسنامه‌ها
و اوراقِ هویت
و کاغذهایی
که از بسیاریِ تمبرها و مُهرها
و مرکّبی که به خوردِشان رفته است سنگین شده است ــ

وقتی که به پیرامنِ تو
چانه‌ها دمی از جنبش بازنمی‌مانَد
بی آنکه از تمامیِ صداها یک صدا آشنای تو باشد، ــ

وقتی که دردها
از حسادت‌های حقیر برنمی‌گذرد
و پرسش‌ها همه در محورِ روده‌هاست...

آری، مرگ انتظاری خوف‌انگیز است؛
انتظاری که بی‌رحمانه به طول می‌انجامد...

شعر نوروز در زمستان/ احمد شاملو

سالی

نوروز

بی‌چلچله بی‌بنفشه می‌آید،

‌جنبش ِ سرد ِ برگ ِ نارنج بر آب

بی گردش ِ مُرغانه‌ی رنگین بر آینه

سالی

نوروز

بی‌گندم ِ سبز و سفره می‌آید،

بی‌پیغام ِ خموش ِ ماهی از تُنگ ِ بلور

بی‌رقص ِ عفیف ِ شعله در مردنگی.

سالی

نوروز

همراه به درکوبی مردانی

سنگینی‌ بار ِ سال‌هاشان بر دوش:

تا لاله‌ی سوخته به یاد آرد باز

نام ِ ممنوع‌اش را

وتاقچه گناه

دیگربار

با احساس ِ کتاب‌های ممنوع

تقدیس شود.

در معبر ِ قتل ِ عام

شمع‌های خاطره افروخته خواهد شد.

دروازه‌های بسته

به ناگاه

فراز خواهدشد

دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد

لبان فراموشی به خنده باز خواهدشد

وبهار

درمعبری از غریو

تاشهر

خسته

پیش باز خواهدشد

سالی

آری

بی گاهان

نوروز

چنین آغاز خواهدشد.

**شعر نوروز در زمستان/ احمد شاملو**

....

---

برگرفته : http://www.beytoote.com/art/song/new-poetry1-winter-ahmad.html

شعر زیبای زمستان از مهدی اخوان ثالث.

زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ،
 سرها در گریبان است .
کسی سر بر نیارد کرد
 پاسخ گفتن و دیدار یاران را .
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند ،
که ره تاریک و لغزان است .
وگر دست ِ محبت سوی کس یاری ،
   به اکراه آورد دست از بغل بیرون ؛
 که سرما سخت سوزان است .
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ،
ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
 مسیحای جوانمردم !
 ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین !
 هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد !
         سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!
  منم من ،
       میهمان هر شبت ، لولی وَش مغموم .
  منم من ،
         سنگ تیپاخورده ی رنجور .
   منم ،
         دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور .
نه از رومم ،
 نه از زنگم ،
همان بیرنگ بیرنگم .
 بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم .
حریفا !
میزبانا !
        میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد .
 تگرگی نیست ، مرگی نیست .
صدایی گر شنیدی ،
صحبت سرما و دندان است .
من امشب آمدستم وام بگزارم.
حسابت را کنار جام بگذارم .
چه می گویی که بیگه شد ،
سحر شد ،
بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ،
          بر آسمان این سرخی ِ بعد از سحرگه نیست .
حریفا !
گوش سرما برده است این ،
یادگار سیلی ِ سرد ِ زمستان است .
و قندیل سپهر تنگ میدان ،
مرده یا زنده .
به تابوت ستبر ظلمت نه توی ِ مرگ اندود ، پنهان است .
حریفا !
           رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است .
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت .
 هوا دلگیر ،
 درها بسته ،
سرها در گریبان ،
دستها پنهان ،
نفسها ابر ،
دلها خسته و غمگین ،
درختان اسکلتهای بلور آجین .
زمین دلمرده ،
سقفِ آسمان کوتاه ،
غبار آلوده مهر و ماه ،
 زمستان است .

اخوان ثالث

شاملو.احمد

کنارِ تو می‌نشینم
و در خلوتِ تو شهرِ بزرگِ من بنا می‌شود.

عکس‌هایی که فرزند نیما یوشیج منتشر کرد

شراگیم یوشیج فزند نیما یوشیج بنیانگذار شعر نوی فارسی به مناسبت 21 آبان‌ سالروز تولد نیما، عکس‌هایی را از پدرش در یکی از شبکه‌های ‌اجتماعی منتشر کرده‌است. نیما سال 1274 در یوش از توابع کجور و بلده استان مازندران به ‌دنیا آمد.

نیما یوشیج در روستای یوش خواندن و نوشتن را آموخت. بعدها به تهران آمد، به مدرسه‌ سن لویی فرستاده شد و به تشویق نظام وفا به سرودن شعر پرداخت.

شراگیم یوشیج

***

نیما یوشیج در کوهستان‌های یوش

***

نیما یوشیج درکنار فرزندش شراگیم در منزل تجریش تهران
***

منبع : خبر آنلاین

اشعار فروغ فرخزاد در مجموعه ی .::اسیر::. به نام دریایی

دريايي

يكروز بلند آفتابي
در آبي بيكران دريا
امواج ترا به من رساندند
امواج ترا بار تنها
چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم كه ترا در آب ديدم
در غربت آن جهان بي شكل
گويي كه ترا بخواب ديدم
از تو تا من سكوت و حيرت
از من تا تو نگاه و ترديد
ما را مي خواند مرغي از دور
مي خواند بباغ سبز خورشيد
در ما تب تند بوسه ميسوخت
ما تشنه خون شور بوديم
در زورق آبهاي لرزان
بازيچه عطر و نور بوديم
مي زد ‚ مي زد درون دريا
از دلهره فرو كشيدن
امواج ‚ امواج نا شكيبا
در طغيان بهم رسيدن
دستانت را دراز كردي
چون جريان هاي بي سرانجام
لبهايت با سلام بوسه
ويران گشتند ...
يك لحظه تمام آسمان را
در هاله اي از بلور ديدم
خود را و ترا و زندگي را
در دايره هاي نور ديدم
گويي كه نسيم داغ دوزخ
پيچيده ميان گيسوانم
چون قطره اي از طلاي سوزان
عشق تو چكيد بر لبانم
آنگاه ز دوردست دريا
امواج بسوي ما خزيدند
بي آنكه مرا بخويش آرند
آرام ترا فرو كشيدند
پنداشتم آن زمان كه عطري
باز از گل خوابها تراويد
يا دست خيال من تنت را
از مرمر آبها تراشيد
پنداشتم آن زمان كه رازيست
در زاري و هايهاي دريا
شايد كه مرا بخويش مي خواند
در غربت خود خداي دريا

/فروغ فرخزاد\

یکی از شعرای فوق العاده ی فریدون مشیری

اشكي در گذرگاه تاريخ
از همان روزي كه دست حضرت قابيل
گشت آلوده به خون هابيل
از همان روزي كه فرزندان آدم
زهر تلخ دشمني در خون شان جوشيد
آدميت مرد
گرچه آدم زنده بود
از همان روزي كه يوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزي كه با شلاق و خون ديوار چين را ساختند
آدميت مرده بود
بعد دنيا هي پر از آدم شد و اين اسباب
گشت و گشت
قرنها از مرگ آدم هم گذشت
اي دريغ
آدميت برنگشت
قرن ما
روزگار مرگ انسانيت است
سينه دنيا ز خوبي ها تهي است
صحبت از آزادگي پاكي مروت ابلهي است
صحبت از موسي و عيسي و محمد نابجاست
قرن موسي چمبه هاست
روزگار مرگ انسانيت است
من كه از پژمردن يك شاخه گل
از نگاه ساكت يك كودك بيمار
از فغان يك قناري در قفس
از غم يك مرد در زنجير حتي قاتلي بر دار
اشك در چشمان و بغضم در گلوست
وندرين ايام زخهرم در پياله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از كجا باور كنم
صحبت از پژمردن يك برگ نيست
واي جنگل را بيابان ميكنند
دست خون آلود را در پيش چشم خلق پنهان ميكنند
هيچ حيواني به حيواني نمي دارد روا
آنچه اين نامردان با جان انسان ميكنند
صحبت از پژمردن يك برگ نيست
فرض كن مرگ قناري در قفس هم مرگ نيسم
فرض كن يك شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض كن جنگل بيابان بود از روز نخست
در كويري سوت و كور
در ميان مردمي ب ا اين مصيبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانيت است

***

***

کلید واژه : فریدون.فریدون مشیری.اشعار فریدون مشیری.شعر نو.

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود/طنز

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود

اهل دانشگاهم
رشته ام علافیست
جیبهایم خالیست
پدری دارم

حسرتش یک شب خواب!
دوستانی همه از دم ناباب
و خدایی که مرا کرده جواب
اهل دانشگاهم
قبله ام استاد است
جانمازم نمره!

خوب میفهمم سهم آینده من بیکاریست
من نمیدانم که چرا میگویند
مرد تاجر خوب است و مهندس بیکار
و چرا در وسط سفره ما مدرک نیست
چشم ها را باید شست
جور دیگر باید دید

باید از مردم دانا ترسید!
باید از قیمت دانش نالید!
وبه آنها فهماند
که من اینجا فهم را فهمیدم
من به گور پدر علم و هنر خندیدم

بز ملا حسن مسئله گو+دفتر آوای آزاد+نیما یوشیج

بز ملا حسن مسئله گو       

 

 چو به ده از رمه می کردی رو         
 داشت همواره به همره پس افت

تا سوی خانه ،‌ ز بزها ، دو سه جفت

 بز همسایه ،‌بز مردم ده           همه پر شیر و همه نافع و مفت
 شاد ملا پی دوشیدنشان           جستی از جای و به تحسین می گفت
مرحبا بز بزک زیرک من           که کند سود من افزون به نهفت
 روزی آمد ز قصا بز گم شد         
 بز ملا به سوی مردم شد         
جست ملا ،‌ کسل و سرگردان          همه ده ، خانه ی این خانه ی آن
 زیر هر چاله و هر دهلیزی           کنج هر بیشه ،‌به هر کوهستان
دید هر چیز و بز خویش ندید           سخت آشفت و به خود عهد کنان
گفت : اگر یافتم این بد گوهر           کنمش خُرد سراسر استخوان
 ناگهان دید فراز کمری         
 بز خود را از پی بوته چری         
رفت و بستش به رسن ،‌زد به عصا           بی مروت بز بی شرم و حیا
 این همه آب و علف دادن من          عاقبت از توام این بود جزا
که خورد شیر تو را مردم ده ؟          بزک افتاد و بر او داد ندا
شیر صد روز بزان دگر           شیر یک روز مرا نیست بها ؟
یا مخور حق کسی کز تو جداست           یا بخور با دگران آنچه تراست

*بز ملا حسن مسئله گو+دفتر آوای آزاد+نیما یوشیج*