عکس‌هایی که فرزند نیما یوشیج منتشر کرد

شراگیم یوشیج فزند نیما یوشیج بنیانگذار شعر نوی فارسی به مناسبت 21 آبان‌ سالروز تولد نیما، عکس‌هایی را از پدرش در یکی از شبکه‌های ‌اجتماعی منتشر کرده‌است. نیما سال 1274 در یوش از توابع کجور و بلده استان مازندران به ‌دنیا آمد.

نیما یوشیج در روستای یوش خواندن و نوشتن را آموخت. بعدها به تهران آمد، به مدرسه‌ سن لویی فرستاده شد و به تشویق نظام وفا به سرودن شعر پرداخت.

شراگیم یوشیج

***

نیما یوشیج در کوهستان‌های یوش

***

نیما یوشیج درکنار فرزندش شراگیم در منزل تجریش تهران
***

منبع : خبر آنلاین

بز ملا حسن مسئله گو+دفتر آوای آزاد+نیما یوشیج

بز ملا حسن مسئله گو       

 

 چو به ده از رمه می کردی رو         
 داشت همواره به همره پس افت

تا سوی خانه ،‌ ز بزها ، دو سه جفت

 بز همسایه ،‌بز مردم ده           همه پر شیر و همه نافع و مفت
 شاد ملا پی دوشیدنشان           جستی از جای و به تحسین می گفت
مرحبا بز بزک زیرک من           که کند سود من افزون به نهفت
 روزی آمد ز قصا بز گم شد         
 بز ملا به سوی مردم شد         
جست ملا ،‌ کسل و سرگردان          همه ده ، خانه ی این خانه ی آن
 زیر هر چاله و هر دهلیزی           کنج هر بیشه ،‌به هر کوهستان
دید هر چیز و بز خویش ندید           سخت آشفت و به خود عهد کنان
گفت : اگر یافتم این بد گوهر           کنمش خُرد سراسر استخوان
 ناگهان دید فراز کمری         
 بز خود را از پی بوته چری         
رفت و بستش به رسن ،‌زد به عصا           بی مروت بز بی شرم و حیا
 این همه آب و علف دادن من          عاقبت از توام این بود جزا
که خورد شیر تو را مردم ده ؟          بزک افتاد و بر او داد ندا
شیر صد روز بزان دگر           شیر یک روز مرا نیست بها ؟
یا مخور حق کسی کز تو جداست           یا بخور با دگران آنچه تراست

*بز ملا حسن مسئله گو+دفتر آوای آزاد+نیما یوشیج*

علی اسفندیاری (نیما یوشیج ) آوای آزاد - شعر قایق

*قایق*

من چهره ام گرفته         
من قایقم نشسته به خشکی         
          
با قایقم نشسته به خشکی         
فریاد می زنم:         
« وامانده در عذابم انداخته است         
در راه پر مخافت این ساحل خراب         
و فاصله است آب         
امدادی ای رفیقان با من.»         
گل کرده است پوزخندشان اما         
بر من،         
بر قایقم که نه موزون         
بر حرفهایم در چه ره و رسم         
بر التهابم از حد بیرون.         
          
در التهابم از حد بیرون         
فریاد بر می آید از من:         
« در وقت مرگ که با مرگ         
جز بیم نیستیّ وخطر نیست،         
هزّالی و جلافت و غوغای هست و نیست         
سهو است و جز به پاس ضرر نیست.»         
با سهوشان         
من سهو می خرم         
از حرفهای کامشکن شان         
من درد می برم         
خون از درون دردم سرریز می کند!         
من آب را چگونه کنم خشک؟         
فریاد می زنم.         
من چهره ام گرفته         
من قایقم نشسته به خشکی         
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست:         
یک دست بی صداست         
من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب.         
          
فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر         
فریاد من رسا         
من از برای راه خلاص خود و شما         
فریاد می زنم.         
فریاد می زنم!         
          
1331         

کمک واژه: نیما یوشیج.علی اسفندیاری.شعر نو. شعر نو نیمایی.اشعار نیما یوشیج.آوای آزاد.شعر قایق. قایق علی اسفندیاری.

تصاویر/ خانه و موزه نیما یوشیج

***خانه و موزه نیما یوشیج در یوش؛ جمعی از وسایل شخصی و اسباب منزل در این موزه به نمایش گذاشته شده است.***

بقیه در ادامه مطلب

ادامه نوشته

شعر آوای آزاد از نیما یوشیج

ای شب         
هان ای شب شوم وحشت انگیز          تا چند زنی به جانم آتش ؟
یا چشم مرا ز جای برکن           یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم         
 کز دیدن روزگار سیرم         
 دیری ست که در زمانه ی دون           از دیده همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت           تا باقی عمر چون سپارم
 نه بخت بد مراست سامان         
 و ای شب ،‌نه توراست هیچ پایان         
 چندین چه کنی مرا ستیزه           بس نیست مرا غم زمانه ؟
 دل می بری و قرار از من           هر لحظه به یک ره و فسانه
 بس بس که شدی تو فتنه ای سخت         
 سرمایه ی درد و دشمن بخت         
 این قصه که می کنی تو با من           زین خوبتر ایچ قصه ایچ نیست
خوبست ولیک باید از درد          نالان شد و زار زار بگریست
 بشکست دلم ز بی قراری         
 کوتاه کن این فسانه ،‌باری         
آنجا که ز شاخ گل فروریخت           آنجا که بکوفت باد بر در
 و آنجا که بریخت آب مواج           تابید بر او مه منور
 ای تیره شب دراز دانی         
 کانجا چه نهفته بد نهانی ؟         
بودست دلی ز درد خونین           بودست رخی ز غم مکدر
 بودست بسی سر پر امید           یاری که گرفته یار در بر
 کو آنهمه بانگ و ناله ی زار         
 کو ناله ی عاشقان غمخوار ؟         
در سایه ی آن درخت ها چیست           کز دیده ی عالمی نهان است ؟
 عجز بشر است این فجایع          یا آنکه حقیقت جهان است ؟
 در سیر تو طاقتم بفرسود         
 زین منظره چیست عاقبت سود ؟         
 تو چیستی ای شب غم انگیز           در جست و جوی چه کاری آخر ؟
بس وقت گذشت و تو همانطور           استاده به شکل خوف آور
 تاریخچه ی گذشتگانی         
 یا رازگشای مردگانی؟         
تو اینه دار روزگاری          یا در ره عشق پرده داری ؟
 یا شدمن جان من شدستی ؟           ای شب بنه این شگفتکاری
 بگذار مرا به حالت خویش         
 با جان فسرده و دل ریش         
بگذار فرو بگیرد دم خواب           کز هر طرفی همی وزد باد
 وقتی ست خوش و زمانه خاموش          مرغ سحری کشید فریاد
 شد محو یکان یکان ستاره         
 تا چند کنم به تو نظاره ؟         
بگذار بخواب اندر ایم           کز شومی گردش زمانه
 یکدم کمتر به یاد آرم           و آزاد شوم ز هر فسانه
 بگذار که چشم ها ببندد         
 کمتر به من این جهان بخندد         

شعر آوای آزاد  نیما یوشیج

---

کلمات کلیدی:

علی اسفندیاری- نیما یوشیج-شعر نو-شعر نو نیمایی-بنیانگذار شعر نو فارسی-آوای آزاد