علی اسفندیاری (نیما یوشیج ) آوای آزاد - شعر قایق

*قایق*

من چهره ام گرفته         
من قایقم نشسته به خشکی         
          
با قایقم نشسته به خشکی         
فریاد می زنم:         
« وامانده در عذابم انداخته است         
در راه پر مخافت این ساحل خراب         
و فاصله است آب         
امدادی ای رفیقان با من.»         
گل کرده است پوزخندشان اما         
بر من،         
بر قایقم که نه موزون         
بر حرفهایم در چه ره و رسم         
بر التهابم از حد بیرون.         
          
در التهابم از حد بیرون         
فریاد بر می آید از من:         
« در وقت مرگ که با مرگ         
جز بیم نیستیّ وخطر نیست،         
هزّالی و جلافت و غوغای هست و نیست         
سهو است و جز به پاس ضرر نیست.»         
با سهوشان         
من سهو می خرم         
از حرفهای کامشکن شان         
من درد می برم         
خون از درون دردم سرریز می کند!         
من آب را چگونه کنم خشک؟         
فریاد می زنم.         
من چهره ام گرفته         
من قایقم نشسته به خشکی         
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست:         
یک دست بی صداست         
من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب.         
          
فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر         
فریاد من رسا         
من از برای راه خلاص خود و شما         
فریاد می زنم.         
فریاد می زنم!         
          
1331         

کمک واژه: نیما یوشیج.علی اسفندیاری.شعر نو. شعر نو نیمایی.اشعار نیما یوشیج.آوای آزاد.شعر قایق. قایق علی اسفندیاری.

زمستان.مهدی اخوان ثالث

زمستان

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید، نتواند

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کسی یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس، کز گرمگاه سینه می‌آید برون، ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی...

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای

منم من، میهمان هر شبت، لولی‌وش مغموم

منم من، سنگ تیپاخوردهٔ رنجور

منم، دشنام پست آفرینش، نغمهٔ ناجور

نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم

حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد

تگرگی نیست، مرگی نیست

صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می‌گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟

فریبت می‌دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا! گوش سرما برده‌است این، یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلت‌های بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

چون سبوی تشنه..

از تهی سرشار،

جویبار لحظه‌ها جاریست.

چون سبوی تشنه کاندر خواب بیند آب، واندر آب بیند سنگ،

دوستان و دشمنان را می‌شناسم من.

زندگی را دوست می‌دارم؛

مرگ را دشمن.

وای، اما – با که باید گفت این؟ - من دوستی دارم

که به دشمن خواهم از او التجا بردن.

جویبار لحظه‌ها جاری.

***مهدی اخوان ثالث***

شعری که باید این روز‌ها شنید / «آرام باش»؛شعر و صدای شمس لنگرودی + فایل صوتی

ادبیات - محمد شمس لنگرودی اگرچه شعر «آرام باش» را سال‌ها پیش سروده، اما شنیدن آن با صدای شاعر در روز‌هایی که داغدار هموطنان آذری زبان‌مان هستیم، حس و حال دیگری دارد.

 به گزارش خبرآنلاین، این شعر شمس لنگرودی که پیش از این در مجموعه شعر «ملاح خیابان‌ها» منتشر شده بود، حال و هوای خاصی دارد و ابعاد مختلفی به زندگی، مرگ، غم و ‌می‌بخشد.  

 آرام باش عزیز من
آرام باش
 حکایت دریاست زندگى
 گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمک، ترشح شادمانى
 گاهى هم فرو مى‏رویم، چشم‏هاى‏مان را مى‏بندیم، همه جا   تاریکى است،
 آرام باش عزیز من
 آرام باش
دوباره سر از آب بیرون مى‏آوریم
 و تلألوء آفتاب را مى‏بینیم
 زیر بوته‏آى از برف
 که این دفعه
 درست از جائى که تو دوست دارى طالع مى‏شود.

***

  دانلود شعر آرام باش شمس لنگرودی

---

http://www.khabaronline.ir

---

کلمات کلیدی: دانلود.دانلود سروده.دانلود سروده آرام باش.«آرام باش»؛شعر و صدای شمس لنگرودی .+ فایل صوتی

طنز/ بالش بنده پر از «قدقد» مرغ کوپنی است!

طنز -

«اهل هیچستانم!
روزگارم بد نیست»
خانه‌ای دارم، سقفش چوبی است.
کوچه خاکی پر چاله ما
به بیابان خدا می‌ماند
-‌ خلوت و خالی و بی‌آب و علف
«پشت هیچستان، جایی است»
که در آن مرد و زن و مرغ و بز و موش و کلاغ
همه بر روی پلاسی که به قدر سه نفر جا دارد، می‌خوابند
من خودم دیدم، دیشب
خواهرم شیر ز پستان بزی می‌نوشید!
ماده موشی، یک شب
در کلاه نمدین پدرم فارغ شد!
***
«به سراغ من اگر می‌آیید»
ساده و خاکی و بی‌غش باشید
بالش بنده پر از «قدقد» مرغ کوپنی است!
دستمالم کو؟!
بدهیدش، بروم پیش دکاندار محل
نیم قالب کره بستانم!
***
«روزگارم بد نیست»
وام یک میلیونی از بانک گرفتم امروز
به امیدی که مگر
شصت سال دگر از بهره‌اش آزاد شوم!
***
پسر ارشد سیگار فروشم می‌گفت:
ای پدر، حوصله‌ام سر رفته است
فنر اعصابم
مثل پای پسر «حاج صفر»‌در رفته است!
باید امشب چمدانم را بردارم
پاسپورتم را تمدید کنم
و به سمتی بروم،
که درختان سفارت پیداست!
من که از بازترین پنجره شیطان را لعنت کردم،
اینک از خنده یک زنجره آویزانم
و خودم می‌دانم
منزل یار کجاست!
***
«دورها آوایی است
که مرا می‌خواند»:
های، عباسقلی!
کوپن یکصد و هفتاد و سه هم باطل شد!!
 

*گل آقا. شماره 39. مرداد  1370*

---

http://www.khabaronline.ir/detail/236736/

طنز/من همین یک کوپن از جرعه جانم باقی‌است

طنز - به نظر می‌رسد بعد از اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه‌ها این شعر تا حد زیادی به یک شعر خیلی معاصر تبدیل شود و نیازی به درج آن تاریخ زیر مطلب نباشد!

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی‌است
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش
«فریدون مشیری»
«همه می‌پرسند:»
چیست در همهمه ساکت بن؟!
چیست در زمزمه‌نام کوپن؟!
«که تو را می‌برد این‌گونه به ژرفای خیال»
و برون آورد از رنج و ملال
ای که شیرین تری از قند و عسل
چیست در خنده بقال محل
«که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می‌نگری؟!»
*‌*‌*‌
من مکافات تو را داخل صف
و دهان مردم را پر کف
صحبت تاکسی و بنز واحد
صحبت روغن مایع، جامد
صحبت قبض جریمه و «اتول»
صحبت عاقل و «خل»
«همه را می‌شنوم، می‌بینم»
این من درمانده
نه به همسر که مرا از در منزل رانده
نه به کور و به کچل
نه به خندیدن بقال محل
«من به این جمله نمی‌اندیشم»
«به تو می‌اندیشم
ای سراپا هم خوبی» ای بن!
*‌*‌*
جای اخبار عبور سفرا از تهران،
جای اخبار مرور وزرا دور جهان،
صدر اعلام خبرها تو بیا
من فدای تو، به جای همه آنها توبیا
*‌*‌*‌
«مش‌علی اصغر بقال» به من می‌گوید:
«کسر آورده ام این ماه، کوپن
کار مند الشعرا جان! دریاب
که زکف رفته مرا راحت و خواب»
پاسخش می‌دهم: «آه...!
من همین یک کوپن از دسته قبلم باقی است
ای تو از من بهتر!
آخرین قطعه این دسته کوپن را تو بخر!»

***

منبع : خبر آنلاین

هشت کتاب سهراب سپهری. مجموعه زندگی خواب ها. شعر نو . شعر نو باغی در صدا

باغی در صدا      

  

در باغی رها شده بودم.         
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید.         
آیا من خود بدین باغ آمده بودم         
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود؟         
هوای باغ از من می گذشت         
و شاخ و برگش در وجودم می لغزید.         
آیا این باغ         
سایه روحی نبود         
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود؟         
ناگهان صدایی باغ را در خود جای داد،         
صدایی که به هیچ شباهت داشت.         
گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می کرد.         
همیشه از روزنه ای ناپیدا         
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود.         
سرچشمه صدا گم بود:         
من ناگاه آمده بودم.         
خستگی در من نبود:         
راهی پیموده نشد.         
آیا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت؟         
ناگهان رنگی دمید:         
پیکری روی علف ها افتاده بود.         
انسانی که شباهت دوری با خود داشت.         
باغ در ته چشمانش بود         
و جا پای صدا همراه تپش هایش.         
زندگی اش آهسته بود.         
وجودش بیخبری شفافم را آشفته بود.         
وزشی برخاست         
دریچه ای بر خیرگی ام گشود:         
روشنی تندی به باغ آمد.         
باغ می پژمرد         
و من به درون دریچه رها می شدم.         

"سهراب سپهری"

---

کلمات کلیدی: سهراب . سهراب سپهری . اشعار سهراب سپهری . هشت کتاب سهراب سپهری  . مجموعه زندگی خواب ها. شعر نو . شعر نو باغی در صدا      

سهراب سپهری.هشت کتاب.مجموعه مرگ رنگ. شعر نو با مرغ پنهان

سهراب سپهری.مجموعه مرگ رنگ. شعر نو ...

با مرغ پنهان          

حرف ها دارم         
با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم         
و زمان را با صدایت می گشایی !         
چه ترا دردی است         
کز نهان خلوت خود می زنی آوا         
و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟         
در کجا هستی نهان ای مرغ !         
زیر تور سبزه های تر         
یا درون شاخه های شوق ؟         
می پری از روی چشم سبز یک مرداب         
یا که می شویی کنار چشمه ادارک بال و پر ؟         
هر کجا هستی ، بگو با من .         
روی جاده نقش پایی نیست از دشمن.         
آفتابی شو!         
رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر.         
مار برق از لانه اش بیرون نمی آید.         
و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا.         
روز خاموش است، آرام است.         
از چه دیگر می کنی پروا؟         

---

کلمات کلیدی: سهراب . سهراب سپهری . اشعار سهراب سپهری . هشت کتاب سهراب سپهری . مرگ رنگ . مجموعه مرگ رنگ . شعر نو . شعر نو با مرغ پنهان

شعر آوای آزاد از نیما یوشیج

ای شب         
هان ای شب شوم وحشت انگیز          تا چند زنی به جانم آتش ؟
یا چشم مرا ز جای برکن           یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم         
 کز دیدن روزگار سیرم         
 دیری ست که در زمانه ی دون           از دیده همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت           تا باقی عمر چون سپارم
 نه بخت بد مراست سامان         
 و ای شب ،‌نه توراست هیچ پایان         
 چندین چه کنی مرا ستیزه           بس نیست مرا غم زمانه ؟
 دل می بری و قرار از من           هر لحظه به یک ره و فسانه
 بس بس که شدی تو فتنه ای سخت         
 سرمایه ی درد و دشمن بخت         
 این قصه که می کنی تو با من           زین خوبتر ایچ قصه ایچ نیست
خوبست ولیک باید از درد          نالان شد و زار زار بگریست
 بشکست دلم ز بی قراری         
 کوتاه کن این فسانه ،‌باری         
آنجا که ز شاخ گل فروریخت           آنجا که بکوفت باد بر در
 و آنجا که بریخت آب مواج           تابید بر او مه منور
 ای تیره شب دراز دانی         
 کانجا چه نهفته بد نهانی ؟         
بودست دلی ز درد خونین           بودست رخی ز غم مکدر
 بودست بسی سر پر امید           یاری که گرفته یار در بر
 کو آنهمه بانگ و ناله ی زار         
 کو ناله ی عاشقان غمخوار ؟         
در سایه ی آن درخت ها چیست           کز دیده ی عالمی نهان است ؟
 عجز بشر است این فجایع          یا آنکه حقیقت جهان است ؟
 در سیر تو طاقتم بفرسود         
 زین منظره چیست عاقبت سود ؟         
 تو چیستی ای شب غم انگیز           در جست و جوی چه کاری آخر ؟
بس وقت گذشت و تو همانطور           استاده به شکل خوف آور
 تاریخچه ی گذشتگانی         
 یا رازگشای مردگانی؟         
تو اینه دار روزگاری          یا در ره عشق پرده داری ؟
 یا شدمن جان من شدستی ؟           ای شب بنه این شگفتکاری
 بگذار مرا به حالت خویش         
 با جان فسرده و دل ریش         
بگذار فرو بگیرد دم خواب           کز هر طرفی همی وزد باد
 وقتی ست خوش و زمانه خاموش          مرغ سحری کشید فریاد
 شد محو یکان یکان ستاره         
 تا چند کنم به تو نظاره ؟         
بگذار بخواب اندر ایم           کز شومی گردش زمانه
 یکدم کمتر به یاد آرم           و آزاد شوم ز هر فسانه
 بگذار که چشم ها ببندد         
 کمتر به من این جهان بخندد         

شعر آوای آزاد  نیما یوشیج

---

کلمات کلیدی:

علی اسفندیاری- نیما یوشیج-شعر نو-شعر نو نیمایی-بنیانگذار شعر نو فارسی-آوای آزاد

شعر زیبای "وقتی تو نیستی" از قیصر امین پور

وقتی تو نیستی

نه هست های ما چونان که بایدند نه بایدها...
مثل همیشه آخر حرفم را و حرف آخرم را
با بغض می خورم

عمری است لبخندهای لاغر خود رادر دل ذخیره می کنم
باشد برای روز مبادا!
اما در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزها ست
اما کسی چه می داند؟
شاید امروز نیز روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی نه هست های ما
چونان که بایدند
نه بایدها ...


قیصر امین پور

---

کلمات کلیدی:

قیصر امین پور.شعر قیصر امین پور.شعر نو قیصر امین پور.

قطعه ادبی زیبای تاگور شاعر هندوستانی:

تاگور شاعر هندوستانی:

ماه. روشنی اش را. در سراسر آسمان. می پراکند. و لکه های سیاهش را برای خود نگه می دارد

سفر بخیر ... به کجا چنین شتابان - سروده شفیعی کدکنی

سفر بخیر ... به کجا چنین شتابان - سروده شفیعی کدکنی

به كجا چنين شتابان
- "به كجا چنين شتابان؟"
گون از نسيم پرسيد.
- "دل من گرفته زينجا،
هوس سفر نداري
ز غبار اين بيابان؟"
- "همه آرزويم؛ اما
چه كنم كه بسته پايم..."

- "‌به كجا چنين شتابان؟"
- "به هر آن كجا كه باشد به جز اين سرا سرايم..."
- "سفرت به خير؛ اما، تو و دوستي، خدا را
چو از اين كوير وحشت به سلامتي گذشتي،
به شكوفه‌ها، به باران،
برسان سلام ما را....