شعر نو/میعاد/آیدا در آینه/احمد شاملو

میعاد          

در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.          
           
آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده         
روشنی و شراب را         
آسمانِ بلند و کمانِ گشاده‌ی پُل         
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده         
و راهِ آخرین را         
در پرده‌یی که می‌زنی مکرر کن.         
          
□         
          
در فراسوی مرزهای تنم         
تو را دوست می‌دارم.         
          
در آن دوردستِ بعید         
که رسالتِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد         
و شعله و شورِ تپش‌ها و خواهش‌ها         
                                           به‌تمامی         
فرومی‌نشیند         
و هر معنا قالبِ لفظ را وامی‌گذارد         
چنان چون روحی         
                    که جسد را در پایانِ سفر،         
تا به هجومِ کرکس‌هایِ پایان‌اش وانهد...         
          
□         
          
در فراسوهای عشق         
تو را دوست می‌دارم،         
در فراسوهای پرده و رنگ.         
          
در فراسوهای پیکرهایِمان         
با من وعده‌ی دیداری بده.         
          
اردیبهشتِ ۱۳۴۳         
شیرگاه         
 

دو مرداد سالروز درگذشت احمد شاملو

دو مرداد سالروز درگذشت احمد شاملو

خوابِ وجين‌گر         
خواب چون درفکند از پایم         
خسته می‌خوابم از آغازِ غروب         
لیک آن هرزه علف‌ها که به دست         
ریشه‌کن می‌کنم از مزرعه، روز،         
می‌کَنَم‌ْشان شب در خواب، هنوز...         

سرچشمه/هوای تازه/احمد شاملو

سرچشمه
در تاریکی چشمانت را جُستم          
در تاریکی چشم‌هایت را یافتم          
و شبم پُرستاره شد.          
           
□         
          
تو را صدا کردم         
در تاریک‌ترینِ شب‌ها دلم صدایت کرد         
و تو با طنینِ صدایم به سویِ من آمدی.         
با دست‌هایت برایِ دست‌هایم آواز خواندی         
برای چشم‌هایم با چشم‌هایت         
برای لب‌هایم با لب‌هایت         
با تنت برای تنم آواز خواندی.         
          
من با چشم‌ها و لب‌هایت         
                               اُنس گرفتم         
با تنت انس گرفتم،         
چیزی در من فروکش کرد         
چیزی در من شکفت         
من دوباره در گهواره‌ی کودکیِ خویش به خواب رفتم         
و لبخندِ آن زمانی‌ام را         
                          بازیافتم.         
          
□         
          
در من شک لانه کرده بود.         
          
دست‌های تو چون چشمه‌یی به سوی من جاری شد         
و من تازه شدم من یقین کردم         
یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم         
و در گهواره‌ی سال‌های نخستین به خواب رفتم؛         
در دامانت که گهواره‌ی رؤیاهایم بود.         
          
و لبخندِ آن زمانی، به لب‌هایم برگشت.         
          
با تنت برای تن‌ام لالا گفتی.         
چشم‌های تو با من بود         
و من چشم‌هایم را بستم         
چرا که دست‌های تو اطمینان‌بخش بود         
          
□         
          
بدی، تاریکی‌ست         
شب‌ها جنایت‌کارند         
ای دلاویزِ من ای یقین! من با بدی قهرم         
و تو را به‌سانِ روزی بزرگ آواز می‌خوانم.         
          
□         
          
صدایت می‌زنم گوش بده قلبم صدایت می‌زند.         
شب گِرداگِردَم حصار کشیده است         
و من به تو نگاه می‌کنم،         
از پنجره‌های دلم به ستاره‌هایت نگاه می‌کنم         
چرا که هر ستاره آفتابی‌ست         
من آفتاب را باور دارم         
من دریا را باور دارم         
و چشم‌های تو سرچشمه‌ی دریاهاست         
انسان سرچشمه‌ی دریاهاست.         
          
۱۳۳۴         
 

شعر، رهایی‌ست/مرثیه های خاک/احمد شاملو

شعر، رهایی‌ست
        
شعر         
رهایی‌ست         
نجات است و آزادی.         
          
تردیدی‌ست         
             که سرانجام         
                            به یقین می‌گراید         
و گلوله‌یی         
            که به انجامِ کار         
شلیک         
می‌شود.         
آهی به رضای خاطر است         
از سرِ آسودگی.         
          
و قاطعیتِ چارپایه است         
به هنگامی که سرانجام         
از زیرِ پا         
        به کنار افتد         
تا بارِ جسم         
زیرِ فشارِ تمامیِ حجمِ خویش         
درهم شکند،         
اگر آزادیِ جان را         
                    این         
                       راهِ آخرین است.         
          
□         
          
مرا پرنده‌یی بدین دیار هدایت نکرده بود:         
من خود از این تیره خاک         
                             رُسته بودم         
چون پونه‌ی خودرویی         
که بی‌دخالتِ جالیزبان         
                          از رطوبتِ جوباره‌یی.         
          
این‌چنین است که کسان         
مرا از آنگونه می‌نگرند         
که نان از دست‌رنجِ ایشان می‌خورم         
و آنچه به گندِ نفسِ خویش آلوده می‌کنم         
هوای کلبه‌ی ایشان است؛         
          
حال آنکه         
          چون ایشان بدین دیار فراز آمدند         
آن         
  که چهره و دروازه بر ایشان گشود         
من بودم!         
          
۱۳۴۸         

مجموعه اشعار/احمد شاملو/باغ آیینه

خوابِ وجين‌گر

  

خواب چون درفکند از پایم          
خسته می‌خوابم از آغازِ غروب          
لیک آن هرزه علف‌ها که به دست          
ریشه‌کن می‌کنم از مزرعه، روز،          
می‌کَنَم‌ْشان شب در خواب، هنوز...          
۱۳۳۸ (؟)          

مجموعه اشعار/احمد شاملو/باغ آیینه

لالایی با شیپور گزین گویه ها و ناگفته های شاملو... ایلیا دیانوش

اهمیت و ارج زندگی در همین است که موقت است، که تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگری نشان بدهی، و آن جا " انسانیت" است.

لالایی با شیپور گزین گویه ها و ناگفته های شاملو... ایلیا دیانوش

کتاب شازده کوچولو.... آنتوان دو سنت‌اگزوپری ترجمه احمد شاملو

شاهزاده کوچولو همین جوری سلام کرد.
مار گفت: - سلام.
شاهزاده کوچولو پرسید: - روی چه سیّاره‌ئی پایین آمده‌ام؟
مار جواب داد: -روی زمین، در قارهٔ آفریقا.
عجب! پس روی زمین انسان به‌هم نمی‌رسد؟
مار گفت: -این جا کویر است. توی کویر کسی زندگی نمی‌کند. زمین بسیار وسیع است.
شاهزاده کوچولو روی سنگی نشست و به‌آسمان نگاه کرد. گفت: -از خودم می‌پرسم ستاره‌ها برای این روشنند که هر کسی بتواند یک روز مال خودش را پیدا کند؟... اخترک مرا نگاه! درست بالاسرمان است... امّا چه قدر دور است!
مار گفت: - قشنگ است. این جا آمده‌ئی چه کار؟
شاهزاده کوچولو گفت: -با یک گُل بگومگویم شده.
مار گفت: - عجب!
و هر دوشان خاموش ماندند.
دست آخر شاهزاده کوچولو در آمد که: - آدم‌ها کجاند؟ تو کویر، آدم یک خورده احساس تنهائی می‌کند.
مار گفت: - پیش آدم‌ها هم احساس تنهائی می‌کنی.


بخشی از کتاب شازده کوچولو.... آنتوان دو سنت‌اگزوپری ترجمه احمد شاملو

شعر نو زیبای احمد شاملو

..وقتی که گِرداگِردِ تو را مردگانی زیبا فراگرفته‌اند
یا محتضرانی آشنا که تو را بدیشان بسته‌اند
با زنجیرهای رسمیِ شناسنامه‌ها
و اوراقِ هویت
و کاغذهایی
که از بسیاریِ تمبرها و مُهرها
و مرکّبی که به خوردِشان رفته است سنگین شده است ــ

وقتی که به پیرامنِ تو
چانه‌ها دمی از جنبش بازنمی‌مانَد
بی آنکه از تمامیِ صداها یک صدا آشنای تو باشد، ــ

وقتی که دردها
از حسادت‌های حقیر برنمی‌گذرد
و پرسش‌ها همه در محورِ روده‌هاست...

آری، مرگ انتظاری خوف‌انگیز است؛
انتظاری که بی‌رحمانه به طول می‌انجامد...

شعر نوروز در زمستان/ احمد شاملو

سالی

نوروز

بی‌چلچله بی‌بنفشه می‌آید،

‌جنبش ِ سرد ِ برگ ِ نارنج بر آب

بی گردش ِ مُرغانه‌ی رنگین بر آینه

سالی

نوروز

بی‌گندم ِ سبز و سفره می‌آید،

بی‌پیغام ِ خموش ِ ماهی از تُنگ ِ بلور

بی‌رقص ِ عفیف ِ شعله در مردنگی.

سالی

نوروز

همراه به درکوبی مردانی

سنگینی‌ بار ِ سال‌هاشان بر دوش:

تا لاله‌ی سوخته به یاد آرد باز

نام ِ ممنوع‌اش را

وتاقچه گناه

دیگربار

با احساس ِ کتاب‌های ممنوع

تقدیس شود.

در معبر ِ قتل ِ عام

شمع‌های خاطره افروخته خواهد شد.

دروازه‌های بسته

به ناگاه

فراز خواهدشد

دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد

لبان فراموشی به خنده باز خواهدشد

وبهار

درمعبری از غریو

تاشهر

خسته

پیش باز خواهدشد

سالی

آری

بی گاهان

نوروز

چنین آغاز خواهدشد.

**شعر نوروز در زمستان/ احمد شاملو**

....

---

برگرفته : http://www.beytoote.com/art/song/new-poetry1-winter-ahmad.html

شاملو.احمد

کنارِ تو می‌نشینم
و در خلوتِ تو شهرِ بزرگِ من بنا می‌شود.