مختصری از زندگينامه حافظ:
شمس الدين محمد
ملقب به لسان الغيب غزلسرای بزرگ و نامی ايران در قرن 8
ميزيست. تاريخ دقيق ولادت وی مشخص نيست شايد حدود سال 727
. گويند پدرش بهاالدين بازرگانی اصفهانی بوده كه در كازرون
با زنی از آن محل ازدواج كرده و خيلی زود در ايام كودكی
شمس الدين محمد از دنيا رفت.وفات وی در شصت و چند
سالگی در سال 792 يا 791 اتفاق افتاد .و پس از وفاتش شخصی
به نام محمد گلندام اشعار وی را جمع آوری كرد. حافظ علاوه
بر غزلهايش رباعی ،ساقی نامه و مثنوی نيز دارد ولی شهرتش
به خاطر غزلهای پرارزش اوست .
حافظ و عرفان :
عرفان به معنی يافتن حقايق از طريق كشف و شهود است. و عارف د راشعار حافظ به
معنی شخص خودشناس خداشناس حقيقت جوی است . مرتضی مطهری در
تماشاگه راز ميگويد : ديوان حافظ يك ديوان عرفانی است . د
رحقيقت يك كتاب عرفان است به علاوه جنبه فنی شعر. به عبارت
ديگر ديوان حافظ عرفان است به علاوه هنر . ديوانی است كه
از عرفان سرچشمه گرفته و به صورت شعر بر زبان سراينده جاری
گشته.
بعضی هم برعكس
عقيده دارند كه عرفان محلی است كه حافظ را به انسان و زمين
پيوند ميدهد و حافظ عارف مطلق نيست.
از ديدگاه عارفان
جهان از عشق بوجود آمده و با نيروی عشق بازميگردد.در عرفان
تقابل ميان عشق و عقل را به هنگام سخن گفتن از عشق زمينی و
آسمانی ميبينيم. حافظ نيز در ميان اين سنت ديرينه گام
مينهد . حافظ بارها به عاشق بودنش صراحت دارد .تقابل عشق و
عقل در ابياتی كه خواجه عشق و رندی را در كنار هم ميآورد
به خوبی روشن است :
عاشق و رند و
نظربازم و ميگويم فاش
تا بدانی كه به
چندين هنر آراسته ام
خواجه در حديث عشق
غزل ميسرايد و عشق را والا تراز عقل ميداند و نگار زيبای
خود را كه نه خط ميداند و نه درس مساله آموز مدرسين
ميسازد.در شعر حافظ آنچه جهان را به حركت ميآورد و اين
حركت را دوام ميخشد عطش دستيابی به مبدا است كه اين همان
عشق است. شرح عشق بدانگونه كه مبنای وجود باشد پيش از حافظ
نيز در شعر پارسی جايگاه خود را داشته است.
حافظ عشق را
اشتياق به جاودانگی انسان و به گسستن زنجيرهای زمان و مكان
به شكستن هنجارهای اجتماع ميداند در واقع عقل حافظ جان است
و عشق ميل به فناست. وحدت وجود از بحث های اساسی عرفان است
كه در شعر حافظ جايگاه خاصی دارد در شعر حافظ جهان با همه
كثرت و رنگارنگی از حقيقت واحدی سرچشمه ميگيرد و به سوی
هدف يگانه پيش ميرود .
انسان شناسی و حافظ :
انسان در جهان بينی عرفانی نقش فوق العاده ای دارد تا انجا
كه انسان عالم كبير است و جهان عالم صغير . در شعر حافظ
انسان آزاده ای شوريده است كه در قلبش شعله تابناك عشق
روشن است و بار امانتی را كه كوهها و آسمانها از پذيرفتن
آن سرزندند بر دوش ميكشد و فراتر از فرشتگان اوج ميگيرد و
آنان را واميدارد تا با او باده مستانه بزنند.:
دوش ديدم كه ملايك
در ميخانه زدند
گل آدم بسرشتند و
به پيمانه زدند
حافظ اختلاف آدميان
را د رنيافتن حقيقت ميداند و ميگويد :
جنگ هفتاد و دو ملت
همه را عذر بنه
چون نديدند حقيقت
ره افسانه زدند
ريشه رنج انسان در
پراكندگی است و نيز ريشه كينه ها و خودخواهی ها .حافظ جهان
را خراب آباد و دامگه حادثه ميداند و ميگويد كه اگر چند
روزی روح انسان درقفسی گرفتار است سرانجام آزاد خواهد شد :
چنين قفس نه سزای
چو من خوش الحانيست
روم به گلشن رضوان
كه مرغ آن چمنم
حافظ پيامی جديد در
مورد انسان دارد در شعر مولوی انسان عاشقی است لبريز از
شور جنون د ر شعر سعدی انسان موجودی است كاملا عادی در شعر
خيام حيران و سرگشته است اما در شعر حافظ نشانی ميابد كه
ويژه خود اوست . هم عاشق است و هم آزاده هم چشم به زيبايی
های زمين دارد و هم زشتی ها را ميبيند . مهمتر از همه
اينكه بر جهانی بهتر و شايسته تر نظر دارد. جهانی آنچنان
كه بايد باشد نه آنچنان كه هست. :
آدمی در عالم خاكی
نمی آيد بدست
عالمی ديگر ببايد
ساخت و از نو آدمی
