شعر فارسی/شعر نو نیمایی/مجموعه مرگ رنگ/شعر با مرغ پنهان/سهراب سپهری

با مرغ پنهان   

     

حرف ها دارم          
با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم          
و زمان را با صدایت می گشایی !          
چه ترا دردی است          
کز نهان خلوت خود می زنی آوا          
و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟          
در کجا هستی نهان ای مرغ !          
زیر تور سبزه های تر          
یا درون شاخه های شوق ؟          
می پری از روی چشم سبز یک مرداب          
یا که می شویی کنار چشمه ادارک بال و پر ؟          
هر کجا هستی ، بگو با من .          
روی جاده نقش پایی نیست از دشمن.          
آفتابی شو!          
رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر.          
مار برق از لانه اش بیرون نمی آید.          
و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا.          
روز خاموش است، آرام است.          
از چه دیگر می کنی پروا؟          

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود/طنز

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود

اهل دانشگاهم
رشته ام علافیست
جیبهایم خالیست
پدری دارم

حسرتش یک شب خواب!
دوستانی همه از دم ناباب
و خدایی که مرا کرده جواب
اهل دانشگاهم
قبله ام استاد است
جانمازم نمره!

خوب میفهمم سهم آینده من بیکاریست
من نمیدانم که چرا میگویند
مرد تاجر خوب است و مهندس بیکار
و چرا در وسط سفره ما مدرک نیست
چشم ها را باید شست
جور دیگر باید دید

باید از مردم دانا ترسید!
باید از قیمت دانش نالید!
وبه آنها فهماند
که من اینجا فهم را فهمیدم
من به گور پدر علم و هنر خندیدم

هشت کتاب سهراب سپهری. مجموعه زندگی خواب ها. شعر نو . شعر نو باغی در صدا

باغی در صدا      

  

در باغی رها شده بودم.         
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید.         
آیا من خود بدین باغ آمده بودم         
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود؟         
هوای باغ از من می گذشت         
و شاخ و برگش در وجودم می لغزید.         
آیا این باغ         
سایه روحی نبود         
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود؟         
ناگهان صدایی باغ را در خود جای داد،         
صدایی که به هیچ شباهت داشت.         
گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می کرد.         
همیشه از روزنه ای ناپیدا         
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود.         
سرچشمه صدا گم بود:         
من ناگاه آمده بودم.         
خستگی در من نبود:         
راهی پیموده نشد.         
آیا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت؟         
ناگهان رنگی دمید:         
پیکری روی علف ها افتاده بود.         
انسانی که شباهت دوری با خود داشت.         
باغ در ته چشمانش بود         
و جا پای صدا همراه تپش هایش.         
زندگی اش آهسته بود.         
وجودش بیخبری شفافم را آشفته بود.         
وزشی برخاست         
دریچه ای بر خیرگی ام گشود:         
روشنی تندی به باغ آمد.         
باغ می پژمرد         
و من به درون دریچه رها می شدم.         

"سهراب سپهری"

---

کلمات کلیدی: سهراب . سهراب سپهری . اشعار سهراب سپهری . هشت کتاب سهراب سپهری  . مجموعه زندگی خواب ها. شعر نو . شعر نو باغی در صدا      

سهراب سپهری.هشت کتاب.مجموعه مرگ رنگ. شعر نو با مرغ پنهان

سهراب سپهری.مجموعه مرگ رنگ. شعر نو ...

با مرغ پنهان          

حرف ها دارم         
با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم         
و زمان را با صدایت می گشایی !         
چه ترا دردی است         
کز نهان خلوت خود می زنی آوا         
و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟         
در کجا هستی نهان ای مرغ !         
زیر تور سبزه های تر         
یا درون شاخه های شوق ؟         
می پری از روی چشم سبز یک مرداب         
یا که می شویی کنار چشمه ادارک بال و پر ؟         
هر کجا هستی ، بگو با من .         
روی جاده نقش پایی نیست از دشمن.         
آفتابی شو!         
رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر.         
مار برق از لانه اش بیرون نمی آید.         
و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا.         
روز خاموش است، آرام است.         
از چه دیگر می کنی پروا؟         

---

کلمات کلیدی: سهراب . سهراب سپهری . اشعار سهراب سپهری . هشت کتاب سهراب سپهری . مرگ رنگ . مجموعه مرگ رنگ . شعر نو . شعر نو با مرغ پنهان