دسترسی آسان به مطالب: بهمنی-شریعتی-شهریار-شفیعی کدکنی

محمد علی بهمنی	دکتر علی شریعتی
شهریار	محمد رضا شفیعی کدکنی

غزل نی محزون بهجت تبریزی *شهریار*

غزل نی محزون    

    

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی

آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می دانم 

که تو از دوری خورشید چها می بینی

تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من

سر راحت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک

تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند 

امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن          که توام آینه بخت غبار آگینی
باغبان خار ندامت به جگر می شکند          برو ای گل که سزاوار همان گلچینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید          که کند شکوه ز هجران لب شیرینی
تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان          گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی
کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد          ای پرستو که پیام آور فروردینی
شهریارا گر آئین محبت باشد          جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی

*شهریار بزرگ*

---

کلمات کلیدی:محمد حسین.محمد حسین بهجت تبریزی.شهریار.اشعار بهجت تبریزی.غزلیات بهجت تبریزی. غزل نی محزون شهریار.

***شهریار*** غزل : علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

***شهریار***

 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

---

کلمات کلیدی: سید محمدحسین بهجت تبریزی.شهریار.شاعر پارسی‌گوی آذری‌زبان،اشعار شهریار. اشعار حمدحسین بهجت تبریزی.غزلیات شهریار.غزلیات بهجت تبریزی.