رباعی   شمارهٔ 1       
هرکس که سر زلف تو آورد بدست  

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست

عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

رباعی شمارهٔ 2         
تا مهر توام در دل شوریده نشست  

وافتاد مرا چشم بدان نرگس مست

این غم ز دلم نمی‌نهد پای برون 

وین اشگ ز دامنم نمیدارد دست


رباعی شمارهٔ 3         
ای مقصد خورشید پرستان رویت          محراب جهانیان خم ابرویت
سرمایهٔ عیش تنگدستان دهنت          سر رشتهٔ دلهای پریشان مویت


رباعی شمارهٔ 4        
گفتم عقلم گفت که حیران منست          گفتم جانم گفت که قربان منست
گفتم که دلم گفت که آن دیوانه          در سلسلهٔ زلف پریشان منست

رباعیات عبید زاکانی

کلمات کلیدی:

عبیدزاکانی.اشعار عبید زاکانی.دیوان عبید زاکانی.رباعیات عبیدزاکانی