محمدعلی فروغی، در خانواده‌ای اهل علم و فضل در ۱۲۵۴ هجری خورشیدی در تهران به دنیا آمد. پدر و همه‌ اجدادش «در سلک تجارت و معروف به ارباب بودند»[۱]. جد بزرگش، «میرزا ابوتراب در سال ۱۱۴۸ در شورای کبیر مغان که به دعوت نادر شاه برای تصدیق سلطنت او منعقد گردید، نماینده‌ اصفهان بوده است»[۱]. پدر بزرگش، «محمدمهدی ارباب، گذشته از این که از معتبرترین تجار اصفهان به شمار می‌رفت، فاضل و با کمال و مخصوصاً در تاریخ و جغرافیا و هیئت تبحر داشت.

فروغی تحصیلات ابتدایی خود را در ادبیات فارسی و عربی نزد پدر[۴] [۵] و شخصی به نام مولانا فراگرفت.

و ضمن تحصيل در دارالفنون به مدرسه صدر، مروی و سپهسالار رفت و به تکمیل دانش فلسفی خود در زمینه فلسفه‌ مشاء و اشراق همت کرد؛ و در همین دوران ـ پس از سپری کردن مراحل تکمیلی در زبان‌های فرانسه و انگلیسی ـ با آراء فیلسوفان اروپایی آشنا شد.[۱۱] و چون زبان فرانسه را به خوبی می‌دانست جزوه‌هايی که حاوی شرح زندگی فلاسفه غرب بود به فارسی ترجمه کرد و حاصل اين ترجمه‌ها به‌صورت کتاب سیر حکمت در اروپا درآمد. فروغی هم‌چنین شاگرد کمال الملک در زمینه نقاشی بود و در مقابل به وی فرانسه درس می‌داد.

محمّدعلی فروغی در ۵ آذر سال ۱۳۲۱ بر اثر سکته قلبی در تهران درگذشت و در آرامگاه ابن بابویه در شهر ری به خاک سپرده شد.

او پیشتر در يادداشت‌های شخصی روزانه خود نوشته بود: «فقط تاسفی که از مردن دارم از بابت همين است که دلم می‌خواهد بدانم کار انسان به کجا می‌رسد.»

ویکی پدیا